دانشکده الهیات پروتستان (که در ابتدا به عنوان دانشکده الهیات پروتستان Hus Czechoslovak شناخته می شد) در پراگ در 28 آوریل 1919 تاسیس شد. قبل از جنگ جهانی اول ، محدودیت های زیادی برای پروتستان ها در سرزمین های چک (که بخشی از اتریش کاتولیک در آن زمان بود) اعمال شده بود. زمان) و نامزدهای وزارتخانه باید برای تحصیل به وین بروند. با تأسیس دولت جدید چکسلواکی پس از جنگ آزادی کامل مذهبی به دست آمد.
پروتستانهای اصلاح شده و لوتر متحد شدند تا کلیسای انجیلی برادران چک را تشکیل دهند و یکی از اولین اقدامات آن ایجاد دانشکده الهیات پروتستان برای آموزش دانشجویان الهیات خود و سایر کلیساها بود. در سال اول وجود این دانشکده 14 دانشجو داشت ، اما این تعداد به زودی به 78 نفر در 1923 و 160 نفر در 1929 افزایش یافت. زنان در دانشکده در سال 1922 شروع به تحصیل کردند. پس از تصمیم کلیسای کلیسای انجیلی برادران چک در سال 1953 تعداد آنها به میزان قابل توجهی افزایش یافت. در زمان اشغال آلمان ، دانشکده به همراه بسیاری از م institسسات آموزش عالی دیگر تعطیل شد ، اما فعالیت خود را از سر گرفت. جنگ جهانی دوم به پایان رسیده بود. در سالهای 1949-50 230 دانش آموز وجود داشت.
در سال 1950 ، دولت کمونیست تصمیم گرفت که دانشکده را به دو مدرسه تقسیم کند: دانشکده الهیات Hus برای دانش آموزان کلیسای چکسلواکی و دانشکده الهیات پروتستان Comenius برای دانشجویان کلیسای انجیلی برادران چک و کلیساهای کوچکتر. در دوران کمونیست ها ، دانشکده Comenius مشکلات زیادی را تجربه کرد و تعداد دانشجویان به زیر 100 نفر رسید. در بیشتر دهه های 1950 و 1960 ، رئیس دانشگاه ، یوزف لوکل هرومدکا ، الهیات پروتستان برجسته چک بود. پس از سقوط رژیم کمونیستی در 1989 ، فرصتهای جدیدی برای دانشکده Comenius باز شد. تعداد دانش آموزان افزایش چشمگیری داشته است. در سال 1990 دانشکده Comenius به دانشگاه چارلز پیوست و به دانشکده الهیات پروتستان تغییر نام داد. در سال 1995 به مکانهای بزرگتر در محل فعلی خود نقل مکان کرد. در سالهای 2007-2008 این دانشکده حدود 500 دانشجو و حدود 25 نفر کادر آموزشی داشت.
مهر دانشکده و نماد آن
فکر کنید - عمل کنید - صحبت کنید: الهیات به عنوان نمک
برخی تأملات در مورد نشان دانشکده
پاول فیلیپی
هنگامی که دانشکده الهیات پروتستان پراگ در سال 1919 تأسیس شد ، بنیانگذاران آن علاوه بر بسیاری دیگر از وظایف کوچک ، با یک وظیفه کوچک روبرو بودند: نحوه نشان دادن نمادین سنتهایی که بر اساس آنها بنا شده بود و اهدافی که آنها در نظر داشتند. بنابراین آنها یک نشان جدید طراحی کردند که هنوز هم امروزه به عنوان مهر دانشکده مورد استفاده قرار می گیرد.
چگونه می توان نمادگرایی آن را درک کرد؟
در مرکز یک طرح دایره ای شکل یک کاسه را می بینیم. این به وضوح نمادی از پیوند با میراث اصلاحات چک ، به ویژه با اصلاحات حسینی است ، که استقبال مردم از مردم از مردم را در جشن شام پروردگار از بین آورد. در سال 1417 کل دانشکده الهیات دانشگاه پراگ خواستار مشارکت در هر دو نوع شد ، جانب انقلاب را گرفت و در نتیجه وجود آن را به خطر انداخت: ظرف یک سال شورای کنستانس مجوز تدریس خود را پس گرفت. در انتخاب این نماد ، دانشکده جدید نشان داد که همانند حسینی ها به جام (با همه اینها ممکن است مستلزم باشد) متعهد است و هر نوع روحانیت ، از جمله روحانیت کلامی را رد می کند.
در نیمه بالای طرح گرد ما می توانیم کلمات لاتین را بخوانیم: SAPERE، AGERE، LOQUI ، که به انگلیسی معنی می دهد: فکر کنید ، عمل کنید ، صحبت کنید. ریشه تاریخی این شعار به یان آموس کومنسکو (Comenius) ، آخرین اسقف اتحاد قدیمی برادران باز می گردد. انتخاب این اصطلاحات و نحوه پیوند آنها بدون هیچ گونه توضیح بیشتر قابل درک است. الهیاتی که دانشکده جدید می خواهد پرورش دهد باید عالمانه باشد و نیاز به یک نظم فکری دقیق دارد. باید عملی باشد و منجر به عمل شود. و سرانجام ، باید بر اساس گفتگو باشد و همه ابزارهای دیگر برای کنار گذاشتن حقیقت جدا از کلمه را رد کند. ترتیب قرار دادن اصطلاحات شاید شگفت آور باشد ، زیرا "صحبت" در مکان سوم ، نقطه اوج شعار را تشکیل می دهد. اما این غافلگیری زمانی از بین می رود که اهمیت فوق العاده ای که اصلاحات چک برای آزادی کلام خدا قائل بود ، به یاد آوریم. اعلام آزادانه کلمه رهایی بخش به خودی خود "آزادترین اقدامات" (actus liberimus omnium) است و قادر است مسیحیت را از اسارت بابلی خود آزاد کند. بارها و بارها ، حتی در زمان بزرگترین ظلم ، مسیحیان پروتستان چک این حقیقت را تجربه کرده اند که "کلام خدا به زنجیر نمی افتد" (دوم تیمور 2: 9) ، و برعکس ، فضایی برای آزادی بیان در اطراف خود ایجاد می کند. به به دنبال این تجربه و سنت ، بنیانگذاران دانشکده متعهد شدند که دانشکده را به عنوان پناهگاه آزادی بیان ، که ریشه در آزادی کلام خدا دارد ، تأسیس کنند.
در قسمت مرکزی نشان ، در سمت چپ و راست جام ، یک معما به شکل دو اشاره به کتاب مقدس وجود دارد - لاویان 2:13 و مرقس 9:49. در هر دو قسمت کلمه "نمک" (لاتین sal) یافت می شود. ارتباط بین شعار و نقل قول های کتاب مقدس زمانی آشکار می شود که متوجه شویم حروف اولیه سه کلمه در شعار (Sapere، Agere، Loqui) با هم کلمه لاتین SAL را تشکیل می دهند.
اما الهیات و دانشکده الهیات چه ارتباطی با نمک دارند؟ چه چیزی باعث شد که پیشینیان ما که طرح نشان را انتخاب کردند ، این دو قسمت را از میان بسیاری از مکانهای کتاب مقدس که نمک در آن ذکر شده است ، انتخاب کنند؟ امروزه ما فقط می توانیم تفسیری را که در ذهن داشتند ، حدس بزنیم. با این حال ، ما می توانیم به طور منطقی مطمئن باشیم که نسخه نقل قول از مارک که آنها در جلوی خود داشتند نسخه ای بود که شاید توسط نسخ خطی اصلی تأیید نشده باشد ، اما اغلب در ترجمه های اصلاح شده کتاب مقدس یافت می شود. طبق این نسخه ، سخنان عیسی این بود: "هر قربانی با نمک نمک می شود." ما از این واقعیت شگفت زده می شویم که در هر دو قسمت کلمه "نمک" با مفهوم قربانی پیوند تنگاتنگی دارد. لاویان 2:13 دستور می دهد: "تمام هدایای غلات خود را با نمک چاشنی بزنید. نمک عهد و پیمان خدای خود را از هدایای غلات خود کنار نگذارید. به همه پیشنهادات خود نمک اضافه کنید. "
الهیات به عنوان مرجع قربانی شدن؟ آیا بنیانگذاران دانشکده می خواستند تأکید کنند که دانشکده باید همچنان توجه خود را به هسته اصلی پیام مسیحی - قربانی مسیح بر روی صلیب معطوف کند؟ شاید. اما شاید آنها هنگام طراحی نشان ، چیز دیگری را در ذهن داشته اند. زیرا در هر دو نقل قول از نمک به عنوان یک ماده اضافی یاد می شود که در طول قربانی قربانی حل شده و پراکنده می شود. و این خود انحلال و خود پراکندگی یکی از کارکردهای اساسی الهیات است. با زیر س questionال بردن غرایز حفظ خود ، تمام تفکر ، عمل و گفتار خود را برای خدمت به جوامع مسیحی و مدنی متعهد می کند ، آنها را در برابر فساد خودخواهی هشدار داده و از آنها محافظت می کند و آنها را تشویق می کند تا با فداکاری به کسانی خدمت کنند. در این دنیا کم اهمیت تلقی می شوند. به این ترتیب الهیات می تواند سهم خود را در حصول اطمینان از این که خانواده بشری ابعاد خود-انکار و انصراف داوطلبانه را از دست نمی دهند ، بدون آنها نه زندگی با کرامت انسانی و نه همزیستی مسالمت آمیز امکان پذیر نباشد.